Mensen die wat langer in ons ziekenhuis verblijven, proberen we als geestelijk verzorgers na tien dagen te bezoeken, geheel vrijblijvend natuurlijk. Een opname van die duur heeft vaak een behoorlijke impact op iemands leven. Niet alleen is iemand vaak behoorlijk ziek, maar ook het dagelijks leven is langdurig onderbroken. Onze ervaring leert dat mensen het dan fijn vinden om van gedachten te wisselen over de impact van de opname. De routine wordt doorbroken, vaak door periodes van lang wachten en nietsdoen. Dat maakt dat mensen soms gefrustreerd of verdrietig zijn. Maar in het ziekenhuis ontstaat er al gauw een nieuwe routine.

Als je wat langer op een bepaalde plek verblijft, raak je, ook als medewerker, gewend aan het ritme van een organisatie, maar ook aan de ruimte waarin je verblijft. De vlek op het plafond, het geruis van de ventilatie en het scheefhangende schilderij. Als dit verandert, is dat toch even wennen. Dat overkomt ons nu. Sinds kort bevindt de geestelijke verzorging zich niet meer op de vijfde etage, maar op de zesde. We hebben geluk met een fijn kantoor waar we mensen kunnen ontvangen. Tegelijkertijd voelt het wel anders. De geluiden, het gedoe op de gang. Ik moet eraan wennen. Ik zou van mezelf kunnen zeggen dat ik behoorlijk gehecht was aan de vertrouwde locatie.

Maar ik krijg het ook van anderen te horen. ”Ik zie je nooit meer,” vertelde één van de collega’s van de huishouding. “Jullie zijn wel wat lastig te vinden,” vond een andere verpleegkundige. Sommigen komen een kijkje nemen. ”Zooooo, dus hier zitten jullie.” Zo is het voor iedereen wennen. Maar ik realiseer me wel hoe belangrijk de plek is waar je te vinden bent. Dat mensen de ruimte voelen om even binnen te stappen. Wees gerust, u bent van harte welkom, maar dan één etage hoger.

Dan de stilteruimte. Ook deze bevindt zich niet meer op de vertrouwde plek. Een gemis voor veel patiënten. Eén mevrouw kon de nieuwe stilteruimte nog niet vinden en was daar zo van slag van. Ze was gewend om na haar behandeling altijd even een kaarsje te branden. Ook patiënten en collega’s die behoefte hebben aan stilte of willen bidden, moesten even zoeken naar de nieuwe plek. De stilteruimte bevindt zich nu in ons oude kantoor op de vijfde etage. Een nieuwe, en ook tijdelijke plek. Maar wel één waar u hopelijk een moment rust kunt vinden in alle hectiek van het ziekteproces.

Voor ons is het een kwestie van wennen aan de nieuwe ruimte. Patiënten zullen (en horen) nooit wennen aan een ziekenhuisbed in plaats van het vertrouwde thuis. Daarom proberen we na tien dagen langs te komen. Om daar even bij stil te staan. Bij wat er allemaal gebeurd is. En misschien even vooruit te denken aan en te hopen op wat er komen gaat: een langverwachte thuiskomst.

Ben Rumping
Geestelijk verzorger 

Meer ervaringsverhalen