Soms wordt je getroffen door een bepaalde aanblik of beeld. Ik werd in consult gevraagd op de dagbehandeling en raakte in gesprek met een mevrouw die regelmatig hier moet zijn vanwege een bepaalde kuur. Een hele inbreuk op je dagelijkse leven, immers elke dag telt. Zeker met een chronische of levensbedreigende ziekte.

Al pratende voort informeerde ik ook naar haar partner. Toen wees ze naar buiten en zei: ‘’Daar zit hij’’. ‘’Ja”, vertelde de verpleegkundige, “dat doe hij altijd. Daar voelt hij zich meer op z’n gemak dan in het ziekenhuis.’’ Nieuwsgierig geworden keek ik dus naar buiten.

En inderdaad, in het gezichtsveld van mevrouw stond een auto geparkeerd met aan de passagierskant het raam open. Door het open raam zag ik een man, of eigenlijk een deel van een man verstopt achter een krant. Op wacht. Zo af en toe keek hij eens door het raam naar zijn vrouw om te zien of ze daar nog zat. In een grote rode stoel wachtend tot de medicatie, die ze zo nodig heeft, zijn werk zou doen. Ik vond dat zo’n mooi beeld dat het mij raakte. Het vertelde mij over de liefdevolle betrokkenheid bij elkaar. Deze man had zijn vrouw ook af kunnen zetten. Maar hij koos ervoor om te wachten. We zitten samen in dit schuitje. Ik houd je in de gaten, zorgzaamheid.

Heel vaak is het voor ons als zorgverleners niet duidelijk hoe een ziekte iemand raakt. Hoe dit voor de partner of naasten moet zijn, ligt bijna altijd buiten ons gezichtsveld. Maar hier kwam het opeens heel dichtbij. Door ziekte en zeer moet je bepaalde dingen in je leven parkeren. Tijd die je graag aan andere dingen zou willen besteden wordt ingenomen door verplichte bezoekjes aan het ziekenhuis of fysiek ongemak. Dit vraagt ook wat van de omgeving. Want het gaat ook om hun levens die veranderen.

Deze partner koos ervoor om ook zijn tijd te parkeren. Als vanzelfsprekend. De man maakt geen onderscheid tussen de tijd van zijn vrouw, de patiënt, en zijn eigen tijd. Het is ons leven dat voor een deel bepaald wordt door deze ziekte. Ik ga daarin mee en ben en blijf bij je. Deze geparkeerde tijd is daarmee geen verloren tijd. Het is een getuigenis van betrokkenheid en liefde voor elkaar. Het gaat over waarden als trouw, volharding en naastenliefde. Samen ergens doorheen gaan, ook al is het moeilijk. Het gaat over opofferingsgezindheid.

In mijn ogen is deze rots in de branding, daar op die parkeerplaats, dan ook een voorbeeld voor al die meelevende en meelijdende partners. Alle lof voor hen die ook hun tijd parkeren, wij weten dat dit niet vanzelfsprekend is en dat het u ook wat kost.

Ben Rumping
Geestelijk Verzorger

Meer ervaringsverhalen