De natuur heeft haast, de wind blaast ons vooruit. Bladeren reiken naar de laatste zonnestralen voordat ze naar beneden dwarrelen. Appelen en peren vallen met een doffe klap uit de bomen. Wat is het bos prachtig! De schoonheid van de natuur lijkt wel mooier nu het leven zelf op het spel staat.
Ook ik heb haast. Ik ben al een buitenmens, maar in de herfst gaat daar nog een versnelling bovenop. Nog even snel een rondje hardlopen voordat het donker wordt. En dan kijken wie er wint: de invallende duisternis of mijn benen. Ik klamp me vast aan het laatste beetje schoonheid en zonneschijn dat de herfst me biedt, voordat ik noodgedwongen ’s avonds in de duisternis weer het vaste en toch ook wel saaie rondje langs de weg ren.
Wanneer het ertoe doet, wanneer we voelen dat er verandering plaatsvindt, staan we misschien wel meer stil bij de waarde ervan. Al geruime tijd bezoek ik een mevrouw die voor kuren elke twee weken in ons ziekenhuis verblijft. Ook zij heeft haast! Daar ligt ze in bed, met een prachtig weelderige pruik en mooi verzorgd. Wie het niet weet, zou niet zeggen dat mevrouw ziek is.
Haast heeft ze ook in het dagelijks leven. Het ziek zijn en het leven met de ziekte maken het voor haar misschien nog relevanter om te leven. Om daar te zijn waar het gebeurt. En dat is niet achter de geraniums. Dat is buiten op de fiets, bij de kinderen, bij haar vriend en onderweg. Van hot naar her, overal en nergens. Om dan ergens onderweg de neus te stoten en te verlangen naar de bank.
Want die bank, die doet ertoe: een noodgedwongen pauze voor het lichaam. Om even bij te komen van het ziek zijn en van het leven. Dat is de nieuwe balans die, noodgedwongen, onderdeel uitmaakt van het leven. Het ziek zijn begrenst haar onbegrensde levenslust.
Dat betekent niet dat ze het ziek zijn wegdrukt. Soms breekt het gevoel erdoorheen. Dan is ze verdrietig en deelt dat soms met anderen. Maar de ziekte is altijd ondergeschikt aan haar leven. Ze blijft de baas. Haar verlangen om haar leven te leiden zoals zij dat wil, is sterker.
Je niet klein laten krijgen door een diagnose als kanker is bewonderenswaardig. Mevrouw is geen kanker, ze heeft het. En ze draagt het ergens bij zich, maar niet op zo’n manier dat het haar leven volledig bepaalt. Wat haar leven bepaalt, is de levenslust, de haast en het verlangen om zoveel mogelijk van het leven te maken, ondanks deze tegenslag.
Ben Rumping
Geestelijk verzorger
N.B. Deze blog is met toestemming van de patiënt tot stand gekomen.
