Alhoewel de mussen bij het schrijven van deze blog dood van het dak vallen, doet de herfst zijn intrede. Heerlijk vind ik dat. Koele avonden, weer vroeg donker, lichtje aan. Vooral dat laatste, dat licht. De manier waarop het licht schijnt in de herfst vind ik prachtig. Het contrast tussen licht en donker doet zich meer gelden.

Contrast is ook het woord dat past bij het naar binnenlopen van dit ziekenhuis. Buiten een normale wereld waar alles ogenschijnlijk zijn gang gaat. Mensen op weg naar een bestemming, in gedachten verzonken. Uzelf misschien ook. Maar zodra je binnenkomt zijn de meeste vanzelfsprekendheden weg. Het ziekenhuis ligt vol met vraagtekens, onzekerheden, hoop, blijdschap en verdriet.

Als geestelijk verzorgers spreken wij over deze verhalen van mensen. Over deze contrastervaringen. Dat wil zeggen, een ervaring die al het andere in het leven in een ander daglicht stelt. Neem nu de geboorte van een kind. Of het doormaken van een CVA (beroerte). Alles verandert. Wat betekent dit nu? Afgelopen week mocht ik een mevrouw begeleiden die plotsklaps gereanimeerd diende te worden. Ik sprak haar vlak nadat ze op de IC bijgekomen was. Heel rustig vertelde ze over de flitsen die ze gezien had, terwijl ze er even niet meer was. Maar wat er nu precies gebeurd was, dat voelde ze nog niet.

Het mooie aan deze mevrouw is dan ook dat ze afgelopen week echt actief op zoek ging naar wat deze ervaring, van er bijna niet meer zijn, voor impact had op haarzelf maar ook op dat van haar naasten. Ze schreef het voor zichzelf op en plaatste deze gebeurtenis ook in een breder kader. In het kader van haar levensverhaal waarbij verlies al eerder een grote rol heeft gespeeld. Deelde deze gevoelens en gedachten met haar naasten, durfde kwetsbaar te zijn en tegelijkertijd toch sterk.

Nu, een week later, gaat ze met ontslag. Je kunt zeggen ze gaat de wereld  weer in. Maar nog wel met wat vraagtekens en onzekerheden. Logisch ook, na zo’n ervaring. Het vertrouwen in het eigen lichaam en in het leven zelf moet weer groeien. Toch twijfel ik er niet aan dat het goed met haar zal komen. Want de manier waarop deze vrouw omgaat met de donkere kant van het leven maakt dat ze ook in staat zal zijn om de fijne kanten te ervaren. Het gewone goede leven, samen met partner en gezin.