Samen kijken we, genietend van een burger en milkshake, uit over de ronkende pijpen van Tata Steel. We zijn stil, het is rustig op de kamer. De hand van Rina gaat voorzichtig van haar bord naar haar mond. De bewegingen zijn nog wat onwennig. Koude vingers heeft ze. Wekenlang heeft ze handen, benen en gelaat niet kunnen bewegen. Zelfs het ademen ging niet zelfstandig. En dat terwijl Rina wel bij bewustzijn was.

Het Guillain-Barré Syndroom is een verschrikkelijke aandoening die in het geval van Rina al haar functionaliteit van haar afnam. Althans, kijken ging nog wel. Maar de rest niet. En dat voor een drukbezette vrouw die normaal gesproken de hele week te vinden is in de kringloopwinkel Noppes om, samen met haar collega’s, de klanten te voorzien van het nodige advies en hen vakkundig te helpen bepaalde spullen te vinden. Een enorm contrast dus.

Gevangen zitten in het lichaam krijgt zo een geheel eigen betekenis. Als je nog wel kunt denken, maar al het andere doet plotseling niet meer mee. Het deed me ergens ook wel denken aan ‘’bevroren zijn’’, als in een ijsblok. En dat het langzaam ontdooit. Want dat gebeurt ook bij Guillain-Barré. Stukje bij beetje kun je heel voorzichtig weer wat bewegen: een pink, een duim en dan heel voorzichtig een hand.

Zo ging het ook bij Rina. Langzamerhand leerden we elkaar ook beter kennen. Eerst door gezichtsuitdrukkingen, het vangen van gevoel. Maar later doordat ze ook voorzichtig dingen kon aangeven. Pijn, ongemak en verdriet. En nog weer later werden gevoelens korte verhalen. Over de hond, die ze van haar overleden partner mocht krijgen en haar dochter met wie ze samenwoont. De muziek waarvan ze houdt en de zorgen die ze heeft. Zo kreeg over een periode van ongeveer twee maanden het contact steeds nieuwe dimensies.

Na verloop van tijd was mevrouw ook in staat om weer wat te kunnen drinken. Eerst verdikt, maar een verademing voor de droge keel. Later ook wat eten. Kleine stukjes. Ik vond het dan ook mooi om aan Rina te kunnen vragen waar ze nou naar verlangde. ‘Een cheeseburger zonder augurk en een milkshake aardbei van de Mac’, was haar antwoord.

Een grote stap. Om eindelijk te kunnen zeggen wat je graag wilt, waar je naar verlangt. Dat is vaak al zo moeilijk, maar voor iemand die na wekenlang zwijgen en zwoegen een groot geschenk. En dus is de stilte waarin we samen de burger eten en soort van heilige stilte. Meer één van: we zijn daar eindelijk beland. Dat je weer ‘’gewoon’’ datgene kunt eten en drinken waar je van geniet. En zo wordt Rina steeds meer haarzelf. Rina, ik hoop dat de ‘’dooi’’ doorzet en je bij Heliomare alles weer terug mag vinden.

Hartelijke groet,
Ben Rumping
Geestelijk Verzorger

Meer ervaringsverhalen