Pasen is misschien een wat ongrijpbare feestdag voor patiënten. Natuurlijk er wordt meer aandacht besteed aan het menu, mensen verlangen misschien nog meer dan normaal naar het eigen leven. Maar waar het kerstfeest draait om het samenkomen rond de geboorte van een kind, het samenzijn, is dat bij Pasen wat moeilijk te ‘’grijpen’’.

Een veelvoorkomend gespreksthema dat heel dicht bij Pasen ligt is schuld. Zo even uit de losse pols heb ik er deze week al zo’n vier keer met iemand over gesproken. Patiënten voelen zich schuldig over van alles, maar kortweg vooral over dat ze het gevoel hebben anderen te belasten met ‘’hun’’ ziek zijn. En dat belasten kent vele vormen. Met zorgen, maar ook dat het gewone leven nu anders geleefd moet worden. Opeens moet vader de kinderen naar school brengen en wie kookt er eigenlijk? Of staat moeder er alleen voor in het huishouden omdat vader niet in staat is zijn taken te volbrengen. Of wat dacht u van huisdieren die tijdelijk onderdak moeten krijgen. Schuld betekent eigenlijk in die zin, niet tot zijn of haar recht komen.

Als je ziek bent verandert er iets dat het normale leven doorkruist. Ergens stopt dat ook, vaak tijdelijk. En soms verandert er iets op een duurzame manier. Taken verschuiven, verdwijnen en anderen komen ervoor terug. Patiënten voelen dat. Komen niet tot hun recht in dat bed op een één- of vierpersoonskamer. Liggen soms maar een beetje te wachten op wat gaat komen. En dat knaagt en vertaalt zich soms in een gevoel van schuld.

Pasen gaat nu juist over dat schuldgevoel dat we bij ons dragen, wanneer we niet tot ons recht komen. Over het schuldig voelen, terwijl we daar ook weer heel weinig aan kunnen doen. Met Pasen worden we eraan herinnerd dat het kind, dat met kerst geboren werd, voor ons gestorven is (op Goede Vrijdag) en weer is opgestaan met Pasen. Waarom? Om de schuld van ons weg te nemen. Om de mens te bevrijden van dat innerlijke schuldgevoel dat we zo vaak met ons meedragen. Dat ons bestaansrecht afhangt van wat we doen, van onze taken, en niet van wie we zijn.

Pasen brengt de boodschap met zich mee dat eenieder van ons geliefd wordt zonder dat daar iets tegenover staat. Dus ook in bed zonder het gevoel dat u een bijdrage kunt leveren aan het gezin, de naasten of een huisdier. Pasen vertelt u eigenlijk: u bent geliefd zoals u bent, zonder dat u wat moet. Dat betekent natuurlijk niet dat u daarmee niet kunt verlangen naar het gewone leven. Maar Pasen vertelt u vooral dat u ook tot u recht komt wanneer u alles wat daar bij hoort niet zou kunnen doen. Iedere patiënt is al de moeite waard.

Ik wens u een fijne Pasen toe!

Hartelijke groet,
Ben Rumping
Geestelijk verzorger

Meer ervaringsverhalen